"Τον λατρεμένο μας:
ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗ
Ετών 31 κηδεύσαμε στις 20 Φεβρουαρίου 2007 με πολιτική κήδευση. Οι γονείς Αννα και Γιώργος, τα αδέλφια Μαρίνος και Δέσποινα, Νίκος, οι θείες Μαρία, Caroline, Debby, τα εξαδέλφια, η ανιψιά, οι λοιποί συγγενείς. Οι φίλοι-ες και σύντροφοι-ισσες που συμπορεύτηκαν μαζί του στη ζωή αλλά και στους αγώνες για τα εργατικά δικαιώματα, υπέρ των μεταναστών, κατά του ρατσισμού και κατά της στράτευσης.
Παράκληση, αντί για στεφάνια, να κατατεθούν χρήματα για την εγχείρηση καρδιάς της 11χρονης κόρης της Teuta Zero στο λογαριασμό 7286380-Millenium Bank."
Ο Γιάννης εκτός από αγωνιστής ήταν και φωτογράφος και με αυτήν την ιδιότητα τον πρωτογνώρισα στο Πολυτεχνείο όταν αυτός σπούδαζε στην αρχιτεκτονική. Έμαθα την είδηση του θανάτου του εντελώς τυχαία μέσα από το διαδίκτυο πριν λίγο, και βρήκα αυτήν την φωτογραφία στα αρνητικά μου, την οποία ανέβασα. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη 23 Μαϊου 1996 στο κυλικείο των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχ. Η/Υ ΕΜΠ στου Ζωγράφου.Το κείμενο/δήλωση του Γιάννη για την Ολική Άρνηση Στράτευσης:
"Στις 26/3/02 καλούμαι να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό. Επειδή η μόνη σχέση που θέλω να έχω με κάθε είδους "υπηρεσία" και στρατό είναι εχθρική, δηλώνω δημόσια την άρνησή μου να καταταγώ.
Τα σύνορα και η πατρίδα που με καλούν να φυλάξω δεν τα αναγνωρίζω. Τα έθνη, οι θρησκείες και οι γραμμές στο χάρτη που χωρίζουν τη γη σε "δική μας" και των άλλων, είναι μια ακόμη εφεύρεση για τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε κοπάδια που βλέπουν σαν εχθρό το ένα τ΄ άλλο, αντί να στρέφονται στους πραγματικούς εχθρούς, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά τους. Είναι ένας ακόμη μηχανισμός για να επιτευχθεί η εθνική ενότητα ενάντια στην ταξική αλληλεγγύη, για να αισθάνονται οι προλετάριοι ότι έχουν περισσότερα κοινά με τ΄ αφεντικά τους παρά μεταξύ τους, μόνο και μόνο γιατί έτυχε να γεννηθούν σε διαφορετικά μέρη, ακόμα και αν αυτά απέχουν λίγα μέτρα.
Ο στρατός είναι ένας καταπιεστικός μηχανισμός, που λειτουργεί πολύμορφα προς όφελος των αφεντικών και του κράτους τους.
Μέσα στο ίδιο το κράτος, έρχεται να συμπληρώσει τα μαθήματα υπακοής και υποταγής στην εξουσία που προσφέρει το σχολείο, προετοιμάζοντας τον καθένα να γίνει ένας πειθήνιος εργάτης, που δέχεται ως δεδομένες τις εξουσιαστικές σχέσεις που διέπουν αυτήν την κοινωνία. Διδάσκει τον σεξισμό, την φαλλοκρατία, την θεοποίηση του ανδρισμού, την απομόνωση απο το άλλο φύλο, και δείχνει την γυναίκα ως αντικείμενο χρήσης ή υποκείμενο υπεράσπισης και μόνο. Σε καιρό ειρήνης ο στρατός δρα ως απεργοσπαστικός μηχανισμός και ως φθηνή εργατική δύναμη, ενώ σε περιόδους εσωτερικής έντασης στρέφεται ανοιχτά ενάντια σε κάθε ανταγωνιστική κίνηση ως κατασταλτικός μηχανισμός.
Έξω απο τα όρια του κράτους, είτε ως στρατός κατοχής, είτε ως "ειρηνευτική δύναμη", κάνει φανερό το πιο σκληρό πρόσωπό του. Καθήκον του η υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών, τόσο στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, όσο και ενάντια στους προλετάριους. Δεν είναι μόνο οι προφανείς συνέπειες ενός πολέμου, οι σφαγές αμάχων, οι καταστροφές υποδομών. Βιασμοί, δουλεμπόριο γυναικών, καταλήστευση των εδαφών τα οποία κατέχει, μόλυνση από "έξυπνα όπλα" με συνέπειες για πολλές γενιές είναι μερικά μόνο από τα "συνοδευτικά" μιας στρατιωτικής εκστρατείας.
Την τελευταία δεκαετία, ο ελληνικός στρατός ακολουθεί βήμα βήμα την επέκταση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και όπου αλλού έχουν συμφέρον τα ελληνικά αφεντικά και οι μικροί ή μεγάλοι σύμμαχοί τους. Προστατεύει τις επενδύσεις τους στις οικονομικά ή και στρατιωτικά κατεχόμενες χώρες, συμμαχώντας και βοηθώντας συχνά την υπάρχουσα ελίτ σ΄ αυτές ή εγκαθιστώντας καινούργιες, φίλα προσκείμενες στα συμφέροντά τους, ομάδες στην εξουσία. Στο όνομα της ελευθερίας της αγοράς ή της "ειρήνευσης", εκπαιδεύει και εξοπλίζει αστυνομίες και στρατούς για να έχει κάποιον ν΄ αφήσει στο πόδι του όταν πια αποσυρθεί, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα η εκμετάλλευση των προλεταρίων.
Η νέα τάση προς τη δημιουργία ενός μισθοφορικού στρατού στην ελλάδα δεν μειώνει την σημασία της άρνησης στράτευσης. Στη συνολική άρνηση του στρατού και της λογικής του, βασικό ρόλο παίζει η άρνηση με κάθε τρόπο και μέσο της υποχρεωτικής θητείας. Ακόμα και όταν αυτή όμως εκλείψει, πρέπει να εφευρεθούν καινούργιοι τρόποι δράσης ενάντια στο στρατό, μιας δράσης η οποία είναι μέρος έτσι κι αλλιώς μιας συνολικότερης στάσης ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και καταπίεση.
Γιάννης Σαρηγιάννης
Μάρτιος 2002"
Τα σύνορα και η πατρίδα που με καλούν να φυλάξω δεν τα αναγνωρίζω. Τα έθνη, οι θρησκείες και οι γραμμές στο χάρτη που χωρίζουν τη γη σε "δική μας" και των άλλων, είναι μια ακόμη εφεύρεση για τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε κοπάδια που βλέπουν σαν εχθρό το ένα τ΄ άλλο, αντί να στρέφονται στους πραγματικούς εχθρούς, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά τους. Είναι ένας ακόμη μηχανισμός για να επιτευχθεί η εθνική ενότητα ενάντια στην ταξική αλληλεγγύη, για να αισθάνονται οι προλετάριοι ότι έχουν περισσότερα κοινά με τ΄ αφεντικά τους παρά μεταξύ τους, μόνο και μόνο γιατί έτυχε να γεννηθούν σε διαφορετικά μέρη, ακόμα και αν αυτά απέχουν λίγα μέτρα.
Ο στρατός είναι ένας καταπιεστικός μηχανισμός, που λειτουργεί πολύμορφα προς όφελος των αφεντικών και του κράτους τους.
Μέσα στο ίδιο το κράτος, έρχεται να συμπληρώσει τα μαθήματα υπακοής και υποταγής στην εξουσία που προσφέρει το σχολείο, προετοιμάζοντας τον καθένα να γίνει ένας πειθήνιος εργάτης, που δέχεται ως δεδομένες τις εξουσιαστικές σχέσεις που διέπουν αυτήν την κοινωνία. Διδάσκει τον σεξισμό, την φαλλοκρατία, την θεοποίηση του ανδρισμού, την απομόνωση απο το άλλο φύλο, και δείχνει την γυναίκα ως αντικείμενο χρήσης ή υποκείμενο υπεράσπισης και μόνο. Σε καιρό ειρήνης ο στρατός δρα ως απεργοσπαστικός μηχανισμός και ως φθηνή εργατική δύναμη, ενώ σε περιόδους εσωτερικής έντασης στρέφεται ανοιχτά ενάντια σε κάθε ανταγωνιστική κίνηση ως κατασταλτικός μηχανισμός.
Έξω απο τα όρια του κράτους, είτε ως στρατός κατοχής, είτε ως "ειρηνευτική δύναμη", κάνει φανερό το πιο σκληρό πρόσωπό του. Καθήκον του η υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών, τόσο στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, όσο και ενάντια στους προλετάριους. Δεν είναι μόνο οι προφανείς συνέπειες ενός πολέμου, οι σφαγές αμάχων, οι καταστροφές υποδομών. Βιασμοί, δουλεμπόριο γυναικών, καταλήστευση των εδαφών τα οποία κατέχει, μόλυνση από "έξυπνα όπλα" με συνέπειες για πολλές γενιές είναι μερικά μόνο από τα "συνοδευτικά" μιας στρατιωτικής εκστρατείας.
Την τελευταία δεκαετία, ο ελληνικός στρατός ακολουθεί βήμα βήμα την επέκταση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και όπου αλλού έχουν συμφέρον τα ελληνικά αφεντικά και οι μικροί ή μεγάλοι σύμμαχοί τους. Προστατεύει τις επενδύσεις τους στις οικονομικά ή και στρατιωτικά κατεχόμενες χώρες, συμμαχώντας και βοηθώντας συχνά την υπάρχουσα ελίτ σ΄ αυτές ή εγκαθιστώντας καινούργιες, φίλα προσκείμενες στα συμφέροντά τους, ομάδες στην εξουσία. Στο όνομα της ελευθερίας της αγοράς ή της "ειρήνευσης", εκπαιδεύει και εξοπλίζει αστυνομίες και στρατούς για να έχει κάποιον ν΄ αφήσει στο πόδι του όταν πια αποσυρθεί, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα η εκμετάλλευση των προλεταρίων.
Η νέα τάση προς τη δημιουργία ενός μισθοφορικού στρατού στην ελλάδα δεν μειώνει την σημασία της άρνησης στράτευσης. Στη συνολική άρνηση του στρατού και της λογικής του, βασικό ρόλο παίζει η άρνηση με κάθε τρόπο και μέσο της υποχρεωτικής θητείας. Ακόμα και όταν αυτή όμως εκλείψει, πρέπει να εφευρεθούν καινούργιοι τρόποι δράσης ενάντια στο στρατό, μιας δράσης η οποία είναι μέρος έτσι κι αλλιώς μιας συνολικότερης στάσης ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και καταπίεση.
Γιάννης Σαρηγιάννης
Μάρτιος 2002"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου