21-Φεβ-2009: Ery Sky @Soul bar, Αθήνα.

Ο χονδρός κόκκος οφείλετε στο φιλμ Kodak T-MAX 3200 ASA που χρησιμοποιήθηκε. Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι επιλογές από το παρακάτω σύνολο των φωτογραφιών που λήφθηκαν συνολικά:

L-Camera TV #1 - Does Leica still make MP and M7?

Μέσα στο βίντεο αυτό βλέπουμε την χειροκίνητη παραγωγή των φωτογραφικών μηχανών Leica M7 στο εργοστάσιο της Γερμανίας. Όποιος έχει δει από κοντά τέτοια φωτογραφική μηχανή ή μια της σειράς Μ θα εντυπωσιαστεί με τον υπέροχο - στιβαρό σχεδιασμό. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μηχανής αυτής είναι ότι είναι αθόρυβη, δεν χρησιμοποιεί καθρέφτη (όπως οι slr) , έτσι δεν έχει κραδασμούς, αλλά και ότι μέσα από το σκόπευτρο βλέπεις 100% το θέμα που θα αποτυπωθεί στο φιλμ. Όταν φωτογραφίζεις το σκόπευτρο "δεν σκοτεινιάζει" (όπως στις slr όπου κατά της διάρκεια της φωτογραφίσης, όταν απελευθερώνεται το κλείστο, σηκώνεται ο καθρέφτης και σκοτεινιάζει το σκόπευτρο για ελάχιστο χρόνο -όσο κρατεί η διάρκεια της λήψης της φωτογραφίας). Επίσης μέσα στο σκόπευτρο βλέπεις σε ένα πλαίσιο το θέμα που θα αποτυπωθεί (έχουμε 100% κάλυψη όπως αναφέραμε) αλλά και λίγο παραπάνω. Αυτό βοηθάει καλύτερα την ευκολότερη σύνθεση της φωτογραφίας αφού κάτι που κινείται και πάει να μπει μές στο πλάνο, ο φωτογράφος θα το παρατηρήσει νωρίτερα και τότε μπορεί να υπολογίσει καλύτερα την στιγμή που η σύνθεση της εικόνας θα γίνει ενδιαφέρουσα.

Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που πολλοί κλασσικοί φωτογράφοι χρησιμοποιούσαν τέτοιες μηχανές. Το ζήτημα είναι ότι αυτές οι μηχανές όπως και οι φακοί τους είναι πανάκριβοι. Επίσης πανάκριβο και τεχνολογικά ξεπερασμένο (π.χ. ο αισθητήρας του δεν είναι full-frame) είναι το μεταγενέστερο ψηφιακό σώμα Leica M8/M8.2 (το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει τους πανάκριβους παλαιούς φακούς leica της σειράς M). Έτσι αγοράζοντας το πανάκριβο σώμα Leica M7 είσαι αναγκασμένος να αγοράσεις και πανάκριβους φακούς της σειράς M και να τραβάς μόνο φιλμ (όπως είπαμε το M8/M8.2 που είναι το ψηφιακό σώμα της σειράς ,είναι μέτριας ποιότητας συγκρίνοντάς το με σύγχρονες ψηφιακές μηχανές άλλων εταιριών).

Ακόμη και κάποιος να θέλει ένα σώμα μηχανής "cult" όπως αυτό της Leica M7 (αναφέρει στο βίντεο ότι θεωρούν οι Γιαπωνέζοι το σώμα Leica M7 "cult") μπορεί εναλλακτικά να πάρει ένα φθηνό μεταχειρισμένο "cult" σώμα όπως το Nikon FM2 με φακούς Nikon και παράλληλα να έχει μια full-frame ψηφιακή μηχανή όπως Nikon D700/D3/D3x και να μοιράζεται τους φακούς (οι μηχανές Nikon μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους ίδιους φακούς είτε είναι χειροκίνητοι, είτε είναι αυτόματης εστίας ανεξάρτητα αν το σώμα είναι ψηφιακό (π.χ. D700/D3/D3x) ή κλασικό με φιλμ (π.χ. FM2/F3).

Βέβαια αν μιλάμε για κλασσική φωτογραφία με φιλμ τα σώματα της Leica M είναι καταπληκτικά (είδαμε κάποια χαρακτηριστικά που έχουν στην πρώτη παράγραφο: 100% κάλυψη σκόπευτρου, δεν σκοτεινιάζει το σκόπευτρο στην λήψη φωτογραφίας, βλέπεις παραπάνω θέμα από όσο αποτυπώνεται στο φιλμ μέσα στο σκόπευτρο, αθόρυβη / χωρίς κραδασμούς, πανέμορφες αισθητικά) παρόλο που οι μηχανές / φακοί είναι πανάκριβοι. Μιας όμως ζούμε στην ψηφιακή φωτογραφία, η "επένδυση" σε τέτοιους φακούς και σώματα μου φαίνεται σπατάλη χρημάτων.. μιας και η εταιρία Leica M δεν έχει βγάλει ακόμη κάποιο σώμα π.χ. με full-frame αισθητήρα 36χ24mm όπου βάζεις ένα πανάκριβο φακό της σειράς Μ χωρίς crop-factor, το οποίο να συναγωνίζεται τα μοντέλα της Canon / Nikon.

Δεκέμβριος-2007: Ελένη - Αμπελόκηποι, Αθήνα.

Η επιλογή της συγκεκριμένης φωτογραφίας έγινε από τις παρακάτω 3 φωτογραφίες που ελήφθησαν. Σκεφτόμουν ότι καλή φωτογραφία είναι και η τρίτη (η δεξιότερη) πριν επιλέξω αυτή που δημοσιεύθηκε.

08-Μαΐου-1997: 2 γυναικεία πορτραίτα από την Ουκρανία.

08-Μαΐου-1997: Ράγες τραίνων στο Κίεβο, Ουκρανία.

Shadi Ghadirian: Έκθεση "Unveiled: New art from the middle east" @ saatchi-gallery 2009.

Την Ιρανή καλλιτέχνη Shadi Ghadirian την γνώρισα πρώτη φορά όταν επισκέφτηκα πριν λίγο την γκαλερί Saatchi στο Λονδίνο και συγκεκριμένα την ομαδική έκθεση "Unveiled: New art from the middle east" που είχε διάρκεια 30 Ιανουαρίου - 9 Μαΐου 2009. Μέσα στην έκθεση ξεχώρισα τις φωτογραφίες της Shadi που είδα στην έκθεση, τις οποίες παρουσιάζω σε αυτήν την ανάρτηση.

Η Shadi γεννήθηκε το 1974 στην Τεχεράνη, σπούδασε φωτογραφία και σήμερα δουλεύει στο Μουσείο Φωτογραφίας της Τεχεράνης. Στις συγκεκριμένες φωτογραφίες της έκθεσης βλέπουμε να υπάρχει μια συγκεκριμένη ιδέα (concept) την οποία η Shadi υλοποιεί/εκφράζει μέσω της φωτογραφίας. Τα 3 ασπρόμαυρα πορτραίτα που βλέπουμε στην τελευταία εικόνα ανήκουν στην σειρά "Qajar Series (1998-2001)" που απεικονίζουν μικρές φωτογραφίες-στούντιο με την μορφή που τραβάγανε οι φωτογράφοι εποχής τον 19ο αιώνα (Qajar αισθητικής). Η διαφορά εδώ είναι, ότι η φωτογράφος εισάγει στις φωτογραφίες κάποιες "ανωμαλίες", για παράδειγμα βλέπουμε σύγχρονα αντικείμενα όπως το ραδιοκασσετόφωνο, το τηλέφωνο και η ηλεκτρική σκούπα που βλέπουμε παραπάνω. Τα φωτογραφιζόμενα άτομα που βλέπουμε είναι άτομα του οικογενειακού κύκλου της Shadi καθώς και φίλοι.

• Shadi Ghadirian @ Aeroplastics contemporary Gallery, Brussels.
• Φωτογραφίες της σειράς Qajar / Like every day.
• Shadi Ghadirian @ en.wikipedia.org.
• "Φωτογραφίες χωρίς... τσαντόρ" άρθρο για την φωτογράφο Shadi Ghadirian στην Εφημερίδα "Το Βήμα" 6-Αυγ-2000.

08-Μαΐου-1997: Σταθμός τραίνων στο Κίεβο, Ουκρανία.

Με αφορμή την σύλληψη του φωτογράφου Περικλή Αντωνίου πριν λίγες μέρες στην Αγγλία (κατά την διάρκεια της επίσκεψής του το Πάσχα) θυμήθηκα ένα παρόμοιο περιστατικό που είχα αντιμετωπίσει και εγώ το 1997 όταν φωτογράφιζα τον Σταθμό τραίνων του Κιέβου.

Σχετικά με την σύλληψη του Περικλή Αντωνίου όπως θα διαβάσετε και στον σύνδεσμο "Σύλληψη Έλληνα στο Λονδίνο για μια φωτογραφία", ο συγκεκριμένος φωτογράφος βρισκόταν σε διακοπές στο Λονδίνο και δοκίμασε να τραβήξει μερικές φωτογραφίες μέσα στο μετρό μέσα στις οποίες υπήρχε ένα κοριτσάκι. Οι γονείς του παιδιού θεώρησαν ότι ο φωτογράφος θέλει κακόβουλα να χρησιμοποιήσει τις φωτογραφίες (ίσως ότι είναι παιδεραστής (!)), έτσι καλέσανε την αστυνομία, η οποία τον συνέλαβε, έμεινε ένα βράδυ στο κρατητήριο και μάλιστα δικάζεται στις 18 Μαΐου 2009. Η αλήθεια είναι ότι όταν φωτογραφίζεις στον δρόμο πολλές φορές τραβάς φωτογραφίες χωρίς να ζητάς την συγκατάθεση του πλήθους ή των ανθρώπων που φωτογραφίζεις. Πολλοί φωτογράφοι δρόμου, ενδεικτικά αναφέρω τον Garry Winogrand, έχουν τραβήξει φωτογραφίες με ανθρώπους σε δημόσιους χώρους χωρίς να έχουν πάρει την άδειά τους, επίσης τις καλύτερες φωτογραφίες από αυτές τις έχουν δημοσιεύσει / εκθέσει σε μουσεία και βιβλία (επίσης χωρίς την άδεια των ανθρώπων που φαίνονται σε αυτές). Το ερώτημα που γεννιέται είναι αν είναι ηθικό/νόμιμο να φωτογραφίζουμε ανθρώπους στον δρόμο ή και όταν τους φωτογραφίζουμε να τους ενημερώνουμε ότι ενδέχεται στο μέλλον (!) η φωτογραφία να βρεθεί δημοσιευμένη από το διαδίκτυο μέχρι σε γκαλερί ή βιβλίο. Επίσης, επιτρέπεται να φωτογραφίζουμε παιδιά ή αυτό συνεπάγεται ότι είμαστε παιδεραστές;

Mε αφορμή το γεγονός αυτό θυμήθηκα τις φωτογραφίες που βλέπουμε στην ανάρτηση. Είναι φωτογραφίες που τράβηξα στον σταθμό τραίνων του Κίεβου στην Ουκρανία 8-Μαΐου-1997. Αφορμή των φωτογραφιών αυτών ήταν επίσης να με συλλάβουν και να με οδηγήσουν σε ένα γραφείο και να με ανακρίνουν. Βλέποντας ένα Έλληνα αλλοδαπό με μηχανή, θεώρησαν ότι είναι ύποπτος και ότι τραβάει φωτογραφίες για "κατασκοπία" ή για "τρομοκρατία". Στην ανάκριση προσπαθούσα να εξηγήσω σε Ρουμάνικη γλώσσα (την οποία ομιλώ, και ο συγκεκριμένος ασφαλίτης που με ανέκρινε δεν γνώριζε άλλη γλώσσα από Ουκρανικά/Ρώσικα αλλά (ευτυχώς) και λίγα Ρουμάνικα) ότι το είμαι τουρίστας, τις φωτογραφίες τις θέλω για καλλιτεχνικό σκοπό / χόμπι κλπ. Τελικά μετά από 20-30 λεπτά με αφήσανε ελεύθερο χωρίς να μου κατασχέσουν φιλμ ή να με καταδιώξουν νομικά κλπ.

1933 - HCB φωτογραφία, στην Ιταλία.

Πριν 2 μέρες που βρισκόμουν Λονδίνο, σε μια Κυριακάτικη αγορά βρέθηκα σε ένα πωλητή που πωλούσε ανατυπωμένες φωτογραφίες γνωστών φωτογράφων όπως του Bill Bradt, Robert Doisneau, Annie Liebovitz κλπ.. Ξαφνικά έπεσα στην παραπάνω φωτογραφία η οποία αναφέρει στην ετικέτα ότι είναι φωτογραφία του Henri Cartier Bresson, τραβηγμένη το 1933 στην Ιταλία. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή σε αυτήν την φωτογραφία (δεν την είχα ξαναδει την συγκεκριμένη φωτογραφία) ήταν ότι μου θύμησε μια δικιά μου αντίστοιχη φωτογραφία που έχουμε δει σε προηγούμενη ανάρτηση (Αυγ 2002: ο Δημήτρης στην Γριά Βάθρα Σαμοθράκης):

16 και 20-Απρ-2007: Louis I, Grand Duke of Hesse - 'Luisenplatz', Darmstadt, Γερμανία.

Πληροφορίες για την πόλη Darmstadt και το άγαλμα του "Louis I, Grand Duke of Hesse" που βλέπουμε από διαφορετικές γωνίες της πόλης σε αυτές τις φωτογραφίες υπάρχουν στην αγγλική έκδοση του en.wikipedia:

• Darmstadt.
• Louis I, Grand Duke of Hesse.